අපේ ගම එදා සහ අද

අපේ ගමේ එදා තිබූ සුන්ද­ර­ත්වය වෙන කොහේ­වත් නැතැයි මම සිතමි. ගම වටා ඇති කඳු වළල්ල ගම ආරක්ෂා කරන පවු­රක් සේ ය. වෙල්යාය මැදින් ගලා බසින ඇළ අපේ ගතට සිසි­ල­සක් ගෙන දෙයි. වෙල් යායේ ඈතින් ඇසෙන බට­නළා ශබ්දය අපේ සව­නට මිහි­රක් ගෙන දේ. වෙල් යායේ කෙළි සෙල්ලම් කරන ළමයි වහු පැට­වුන් පසු­පස ලුහු බඳිති. වක්ක­ඩෙන් අනෙක් කුඹු­රට ව‍ැටෙන වතුර කිරි සුදු පෙණ කැටි වැනි ය‍.

ගමට තිබූ එකම කඩ­ම­ණ්ඩිය පිහි­ටියේ ගමේ කෙළ­වරේ ය. එදා අපේ ගමේ පරි­සර දූෂ­ණය දකි­න්නට නොව අස­න්න­ට­වත් නොලැ­බිණි. ඒ මන්ද වාහන ලෙස තිබුණේ පා පැදි සහ කරත්ත පමණි. එදා අ‍පේ ගම්මුන් අතර මත්වතුරට ඇල්මක් නොති­බුණි. පුර පස­ළො­ස්වක පොහො­යට ගඟට වැටී ඇති හඳ එළිය පරි­ස­රයේ අඳුර පලවා හරියි. ගස් කොළ­න්ව­ලින් පිරී ඇති පරි­ස­රය දැකීම නෙතට ප්‍රිය දසු­නකි. අඹ, කොස්, දෙල්, පොල් සහ උණ පඳු­රු­ව­ලින් පිරුණු අපේ ගම අපට දිව්‍ය විම­නක් බඳු ය. එයින් ලැබෙන පල ප්‍රයෝ­ජ­නය ද ඉතා විශාල ය. එදා වේල පිරි­මසා ගැනී­මට අපට ගමේ පරි­ස­ර­යෙන් ලැබුණු ආහාර පාන ඉතා ගුණ­දා­යක විය. වස විස නැති ආහාර අපට එදා ගමෙන් සොයා ගැනී­මට හැකි විය. එදා ගමේ තිබුණු දුඹුරු පාට බොරලු පාර ගමට චාම් බවක් ගෙන ‍දීමට සමත් විය. මහ පාන්දර ඇසෙන කුරුලු ගීත ගමට සිරි­කත කැන්දයි. එයින් මගේ සිත මිහි­ර­කින් පිරී යයි. එහෙත් අද එහි සුන්ද­ර­ත්වය කෙමෙන් ‍අඩු වී ගෙන යයි.

අද ගමේ සුන්ද­ර­ත්ව­යක් නැති තරම් ය. කඳු වෙනු­වට තාප්ප අද ගමේ දැකිය හැකි ය. වෙල් යාය ගොඩ­කර ගෙවල් සහ මාර්ග තැනූ නිසා වර්ෂාව වැඩි කලට ඇළේ වතු­රෙන් ගම ‍උතුරයි. ළම­යින්ට සෙල්ලම් කිරී­මට තිබ‍ූ වෙලෙහි කමත දැන් වාහන පිරුණු මාර්ග­යයි. අද අපේ ගමේ කඩ­මණ්ඩි සැම තැනම පිරී ඇත. ගැමි ගෙවල් වෙනු­වට තට්ටු නිවාස දැකිය හැකි ය. අද ගමේ ගස් වෙනු­වට වේළී ගිය වල් ගස් දැකිය හැකි ය. එදා ගමේ තිබූ බොරලු පාර දැන් තාර මහ පාරකි. අපට දැන් කුරුලු ගීත කිසි­වක් නොඇසේ. ඒ කුරු­ල්ලන් කූඩු­වල ඇති කරන නිසා ය. එදා අපේ ගම අද ගමට වඩා කෙත­රම් මන­රම් ද?
අපි අපේ ගම යළි සුන්ද­ර­ත්ව­යෙන් ඔප කර­න්නට උත්සාහ කරමු.